​

Gabriel Garcia Marquez, ‘Yüzyıllık Yalnızlık’ adlı romanının ilk sayfasında henüz yeni kurulmuş Macondo şehrini tanımlarken;  “Dünya öylesine çiçeği burnundaydı ki; pek çok şeyin adı yoktu daha ve bunlardan söz ederken parmakla gösterip işaret etmek gerekirdi” diye yazar. Nesnelerle onları tanımlayan-çağıran kelimeler-adlar arasında her zaman kapanmaz bir mesafe vardır. Bu mesafe sadece dilin keyfiliğinden kaynaklanan kültürel bir mesele değil, aynı zamanda nesnelerin, ‘şeylerin’ tanımlanmaktan-adlandırılmaktan kaçan birincil doğasıyla ilgilidir. Sanat nesnesi dediğimiz ‘şeyler’ bu açıdan, mesafe dediğimiz alan içinde, söz dizimlerinin arasındaki boşluklarda yaşamlarını sürdürürler. Bu anlamda sanat tarihi dediğimiz yazım, sanat nesnelerine yaşamlarını sürdürdükleri boşluğu zehir etmekten başka bir işe yaramaz.

​

Bu sergi, sanat nesnesi dediğimiz şeylere kendi ontolojik mesafelerinden bakmayı öneriyor. Onların adı yok ve onlardan söz ederken parmakla gösterip işaret etmek yeterli. Derrida, bir ‘şey’e isim verdiğimizde ona ne vermiş oluyoruz? Tam olarak ne oluyor? diye sorduğunda haklı bir soruyu ortaya sürüyordu.

Dr. Öğr. Üyesi Şefik Özcan                                                                                                                                                                                                                                                                                     

Mardin Aruklu Üniversitesi

Güzel Sanatlar Fakültesi

Resim Bölümü 

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​